وفا به پیمان

عمل به پیمان و انجام دادن هر نوع مسئولیتی که انسان به عهده می گیرد، یکی از وظایف خطیر انسان است و احترام به پیمان یکی از سرمایه های فطری بشری به شمار می رود، که هر فردی لزوم عمل به آن را از فطرت درک می کند و در سایه تربیتهای دینی و اجتماعی این سرمایه فطری، شکفته تر به طور صحیح رهبری می شود.

وفا به عهد، نشانه ی فضیلت و شرافت انسانی است چنان که نقض عهد و پیمان شکنی، دلیل بر بی شخصیتی و گواه فرصت طلبی و فریب کاری و حکومت روح ظاهری بر انسان می باشد ...

...

نفاق و دورویی که یکی از رذایل اخلاقی به شمار می رود، بزرگ ترین سبب برای پیمان شکنی و نادیده گرفتن تعهدات است و در جامعه منحط که پایه های اخلاق در آن به سستی گراییده و کاخ اخلاق انسانی فرو می ریزد عهد شکنی و بی اعتنایی به قول و  پیمان رونق بسزایی پیدا می کند.

از نظر محاسبات اجتماعی، بزرگ ترین عامل برای جلب اعتماد عمومی، اجرای کامل پیمان ها و تعهدات است و بهای بی قیدی و بی اعتنایی به پیمان و تعهد، جز از دست دادن اعتبار و حیثیت  چیز دیگری نیست. ای کاش در همین جا خاتمه می یافت! در صورتی که چنین فردی، برای بازیافتن حیثیت و اعتبار خود و برای این که بر عیب بزرگ اخلاقی خود پوششی بگذارد، سرانجام دچار پریشان گویی و تناقض بافی و دروغ پردازی می گردد که این خود رذیله ای است بزرگ تر و آفتی است زیانبارتر.

لذا عمل به پیمان نه تنها نشانه ایمان است، بلکه بزرگ ترین گواه بر عقل اجتماعی و درایت و کاردانی انسان است.

قرآن مجید درباره احترام به پیمان، در سوره های مختلفی سخن گفته و با لحن شدیدی دستور می دهد که به عهد و پیمان وفادار باشیم، زیرا در روز بازپسین از آنان سؤال خواهد شد چنان که می فرماید:

« وَالّذینَ هُم لَأماناتِهِم و َ عَهْدِهِم راعُون »

افراد باایمان کسانی هستند که به امانات و پیمانهای خود وفادار باشند.

سوره مؤمنون ، آیه 8

نه تنها ما باید به پیمان هایی که با دوستان می بندیم احترام بگذاریم، بلکه هر گاه که با دشمنی پیمان بستیم باید وفا دار باشیم ...

: آیت الله جعفر سبحانی :

قرآن و اسرار آفرینش ، تفسیر سوره رعد ، ص 202